Dyrektorzy

Kanapa, jako mebel o konstrukcji szkieletowej, w rozwiniętej formie pojawiła się we Francji pod koniec XVII w. Pierwowzoru mebla można upatrywać w starożytnych leżankach i późniejszych sprzętach służących do siedzenia, w tym wschodnich, orientalnych. Jej nazwa wywodzi się z francuskiego „canapè”. Z języka tureckiego zapożyczono nazwy określające niektóre inne odmiany mebla – sofa, otomana. W Europie kanapa, traktowana początkowo jak duży fotel służący do siedzenia dla dwóch osób, została docelowo poszerzona na kilka osób. W ciągu XVIII i XIX w. mebel upowszechnił się w salonach, buduarach, bibliotekach, poczekalniach, gabinetach, holach. Kanapa stała się elementem składowym jednolitego kompletu wypoczynkowego wraz z fotelami i krzesłami. Do dnia dzisiejszego w miejscach użyteczności publicznej kanapy ustawia się pojedynczo, w parach lub po kilka sztuk. Prezentowana kilkuosobowa kanapa należy do starszego typu francuskich rozwiązań, z siedziskiem wspartym na ośmiu nogach. Faktycznie jej budowa przywodzi na myśl dwa przedzielone łącznikiem fotele. Poszczególne elementy, jak siedzisko i oparcie z prześwitem między nimi, poręcze z podłokietnikami, wygięte kabriolowe nogi  oraz ozdoby snycerskie zostały ukształtowane w taki sam sposób jak w rokokowych fotelach i krzesłach „a la reine” (patrz S.752MŁ).   
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967