Dyrektorzy

Powrót do stylów historycznych w architekturze, urządzaniu wnętrz i meblarstwie XIX w. był pewnego rodzaju retrospekcją nad minioną przeszłością, historią oraz dorobkiem europejskiej kultury. W meblarstwie kopiowano, naśladowano, interpretowano bądź szukano natchnienia w sprzętach pochodzących z bliższej i całkiem odległej przeszłości. Jednym z punktów odniesienia była epoka renesansu. Przykładem naśladownictwa jest opisywany stół wzorowany na włoskich meblach z XV w., spopularyzowanych w Europie w XVI w. Dla Włochów antycznym pierwowzorem podłużnego stołu było kamienne rzymskie „cartibulum”. Dlatego stół z blatem na ozdobnych licowych podporach był po prostu „włoski” lub „policzkowy”. We włoskim renesansie wykonane z jednego kawałka drewna podpory blatu „sostegni” pokrywano snycerką z ornamentyką roślinną, fantastyczno - zwierzęcą, z wolutami, wazami, kartuszami. Stoły renesansowe miały wydłużone i wąskie, ale grube blaty. Ich kształt był podyktowany funkcją. W czasie uczty siadano po jednej stronie stołu, drugą pozostawiając wolną dla ułatwienia obsługi biesiadujących i swobodnego wglądu na salę. Łańcucki stół policzkowy, nawiązujący do włoskich renesansowych, został wykonany pod koniec XIX w. Jego snycerowane podpory zakończone są łapami zwierzęcymi. Tradycyjną dla tego mebla grubość blatu imitują profilowane listwy obrzeża. Nie był to już stół biesiadny, gdyż obyczaj ucztowania zmienił się zasadniczo. Stół policzkowy włoskiego typu pełnił rolę dekoracyjną, przydając zamkowym wnętrzom charakteru „starożytności”.   
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967