Dyrektorzy

Prezentowane krzesło należy do wczesnych prototypów giętych mebli utożsamianych z nazwiskiem Michaela Thoneta (1796-1871) pochodzącego z Boppard w Nadrenii. W 1836 r. wynalazca wykonał krzesło ze sklejonych fornirów kształtowanych gorącą parą. Pierwszy patent na swój wyrób otrzymał w Paryżu w 1841 r. Talent Michaela Thoneta dostrzegł austriacki minister spraw zagranicznych i kanclerz Klemens Wenzel von Metternich. Pod jego namową w 1842 r. Thonet przeprowadził się do Wiednia. Zatrudniony przez firmę Carla Leistlera pracował jako stolarz w latach 1842-1847 przy nowym wystroju barokowego pałacu Aloisa Liechtensteina (Wiedeń, Bankgasse 9). Równocześnie Thonet kontynuował własne eksperymenty z meblami giętymi. Na Wystawie Światowej w Londynie w 1851 r. zaprezentował on nowy model, nagrodzony brązowym medalem, wykonany z giętych na gorąco prętów palisandru. W założonej przez siebie w 1849 r. firmie wynalazca stopniowo zastąpił klejone warstwowo drewno prętami bukowymi. Technologia ta nadała nowy kierunek rozwoju znanym do dziś meblom giętym. Prezentowane krzesło należy do wczesnych wyrobów Thoneta. Wykonany ze sklejonych warstw giętej buczyny, fornirowany orzechem mebel znajdował się na początku lat 60 XIX w. w salonie łańcuckiego apartamentu Alfreda I Potockiego. Przypuszczalnie właściciel Łańcuta wcześnie zetknął się w środowisku wiedeńskim z osobą Michaela Thoneta oraz poznał jego klejone gięte krzesła. Tym bardziej, że młodszy brat Alois’a Liechtensteina – Franz, od 1841 r. był mężem Julii Potockiej, córki Alfreda, I ordynata na Łańcucie.
Opracowała Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967