Dyrektorzy

Prezentowana szafka biblioteczna należała do zbiorów Izabeli Lubomirskiej. Nie wiadomo czy do Łańcuta trafiła ona w czasie pierwszego etapu modernizacji łańcuckiej rezydencji, prowadzonej przed śmiercią Stanisława Lubomirskiego w 1783 r., czy dopiero w 90 latach XVIII w., gdy Księżna Marszałkowa realizowała ostatni etap prac. W tym czasie urządziła ona w Łańcucie swoją stałą rezydencję i wyposażyła ją, między innymi, w zbiory przywiezione z warszawskich pałaców. W połowie XIX w. opisywany mebel znajdował się na wyposażeniu jednego z apartamentów nad Oranżerią. Szafka została wykonana we Francji w 60 – najpóźniej 70 latach XVIII w. W sztuce francuskiej jest to czas przejściowy pomiędzy odchodzącym stylem Ludwika XV (rokoko), i kształtującym się stylem Ludwika XVI (klasycyzm). Sylwetki rokokowych mebli stają się w tym czasie bardziej zwarte, ich krzywizny ulegają uspokojeniu, a ozdoby snycerskie i odlewy z brązu złoconego są stosowane z umiarem lub zanikają. Łańcucka szafka biblioteczna jest sygnowana nazwiskiem paryskiego ebenisty „J. SCHMITZ” (z krzyżykiem między inicjałem imienia i nazwiskiem). Umieszczony obok nazwiska wykonawcy i nieco zatarty skrót „JME” (Juré Maître Ébéniste) jest prawnie wymaganym od 1741 r. poświadczeniem otrzymania uprawnień mistrzowskich. Joseph Schmitz został mistrzem 18 czerwca 1761 r. i prowadził swój paryski warsztat przy rue de Charonne do początku 80 lat XVIII w. Wśród wykonanych przez niego mebli wymienia się głównie bogato intarsjowane damskie biurka i komody przykryte marmurowymi blatami. Łańcucka szafka biblioteczna rozszerza repertuar dzieł francuskiego ebenisty.
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967