Dyrektorzy

Portret Ignacego Cetnera
Portret w całej postaci Ignacego Cetnera, pędzla nieznanego malarza, z XVIII w, z dawnej kolekcji Potockich. Obraz w typie malarstwa sarmackiego z zachowaniem podstawowych jego kryteriów – strój - żupan, delia, przy boku mężczyzny karabela, druga ręka wsparta o kołpak ułożony na stoliku, w tle kolumna i podwieszona kotara.  Mężczyzna z wielką wstęgą i wielką gwiazdą Orderu Orła Białego, który otrzymał w sierpniu 1762 r. Ignacy Cetner herbu Przerowa (1728 – 1787) był synem Antoniego, starosty korytnickiego i Anny z Krasickich. W czasie bezkrólewia popierał kandydaturę stolnika Poniatowskiego i należał do obozu Czartoryskich. Po wyborze Stanisława Poniatowskiego na króla otrzymał tytuł wojewody bełskiego, z którego kilka lat później zrezygnował przyjmując tytuł hrabiego od Marii Teresy. Z zamiłowania ogrodnik, był autorytetem w tej dziedzinie, polityka niespecjalnie go pociągała. Był też miernym gospodarzem, tracił majątki, a po rozbiorach był przez kilkanaście lat właścicielem Przemyśla, który był wówczas miastem prywatnym. W pamięci współczesnych pozostał jako człowiek nieśmiały, łagodny i niezdecydowany, ale tez chętnie pomagający innym w potrzebie. Portret, o którym mowa ukazuje go jako mężczyznę już dojrzałego, w odróżnieniu od drugiego jego portretu będącego w posiadaniu Muzeum zamku łańcuckiego , pędzla Mirysa, gdzie Cetner ukazany jest jako młodzieniec. Obraz o którym mowa jest niewątpliwie dziełem prowincjonalnego malarza, o czym świadczy jego poziom, niezbyt udana perspektywa i płaskość wizerunku, portret ma znaczenie ikonograficzne.

Bożena Rybkowska