Dyrektorzy

Lusterko ze zbiorów muzealnych, ze szkła lustrzanego i srebra, wyrób wiedeński z przełomu XIX / XX wiek. Lusterko o kształcie owalnym, niewielkie, dwustronne ujęte w srebrną profilowaną ramkę (obudowę), ozdobioną pasem ornamenty perełkowego. Na osi podłużnej zwierciadła uchwyt (rączka) rozszerzający się górą i dołem a środkiem przewężony, składający się z dwóch części przymocowanych przy pomocy gwintowanych nakrętek. Lustra należą do najstarszych wynalazków człowieka, według badaczy funkcję lustra w paleolicie spełniały wyszlifowane powierzchnie kamieni i skał. W okresie starożytności upowszechniły się lustra / zwierciadła z polerowanych metali takich jak brąz, ołów, srebro, W starożytności tego typu zwierciadła służyły nie tylko od oglądania swojego odbicia ale odpowiednio umieszczone (odpowiednia ich ilość i kąt ustawienia) pozwalały oświetlać ciemne pomieszczenia w budowlach sakralnych i prywatnych. Już Rzymianie w I wieku poznali (potrafili wykonywać) technikę produkcji luster ze szkła ale nie znalazły one jak się wydaje uznania i popadły w wiekowe zapomnienie. Lustra oparte na szlifowanym i polerowanym metalu królowały w Europie do końca średniowiecza. Lustra szklane w Europie pojawiły się ponownie za sprawą muzułmanów z terenów Hiszpani. Od końca średniowiecza szklane lustra zdobywały coraz większą popularność by w szybkim tempie wyprzeć metalowe. Co prawda metal w nowych szklanych lustrach był nadal używany jako spodnia ściana lustra a był to głównie ołów, srebro lub rtęć. Obecnie gdy wzrosła świadomość i zaczęto dbać o środowisko naturalne zaczęto produkować lustra napylanie próżniowe glinu.

Przemysław Kucia