Dyrektorzy

Flakonik na wodę perfumowaną z kolekcji muzealnej, ze szkła kryształowego i srebra częściowo złoconego, produkcji wiedeńskiej z przełomu XIX / XX. Flakonik cylindryczny przechodzący górą  w krótką szyjkę z nakrywką.  Szkło ścianek zdobione pionowym szlifowanym żłobkowaniem u góry zaś potrójnym pasem żłobionych rowków dekorowanych dodatkowo czterema krzyżykami, umieszczonymi w równych odstępach. Na szyjkę dodatkowo nałożona  obręcz z  blachy srebrnej. Szyjka zamknięta małym szklanym korkiem i okrągłą srebrną nakrywą.  Nakrywa flakonika ozdobiona na krawędzi pasem ornamentu perełkowego, wewnątrz złocona galwanicznie. Na nakrywce i ściance szyjki wybite znaki złotnicze .Srebrzenie lub złocenie metodą galwaniczną polega na umieszczenie przedmiotu z metalu (najczęściej z miedzi, później niklu) w zbiorniku zawierającym roztwór soli srebra lub złota i za pomocą prądu wytrącenie z roztworu czystego srebra lub złota i osadzanie się cienką warstwą tych metali na przedmiocie. Tego typu akcesoria jak pojemniki na puder, flakony na perfumy i wody toaletowe, pudełka na kremu, pilniki, nożyczki, szczotki, stanowiły konieczne wyposażenie toaletki pani domu. Wykonywano je często ze szkła kryształowego, srebra i srebra złoconego oraz bogato dekorowano, a wykonywane były często przez znanych złotników i uznanych artystów.  Ich posiadanie świadczyło o statusie pani domu. Flakoniki na perfumy projektowali często najsłynniejsi mistrzowie szkła. Flakony i puzdra to bardzo stary wynalazek, najpierw używano naczyń glinianych , później szklanych i porcelanowych często zdobionych szlachetnymi kamieniami. Gdy perfumy się wyczerpywały dama wysyłała służącą do składu towarów, gdzie flakoniki napełniano odpowiednimi perfumami. Z biegiem czasu  flakoniki zaczęły przybierać różne kształty i często były wykonywane na indywidualne zamówienia. Gdy nastały czasy masowej produkcji, flakoniki zaczęto wytwarzać masowo wykorzystując tanie materiały i wprowadzając unifikacje kształtów.

Przemysław Kucia