Dyrektorzy

Henryk Lubomirski (1777-1850) był synem Józefa i Ludwiki Sosnowskiej. Od około 1783 r. wychowywała go księżna Izabela z Czartoryskich Lubomirska, wdowa po Stanisławie Lubomirskim spokrewnionym z ojcem Henryka, właścicielka zamku w Łańcucie. W 1799 r. Lubomirska kupiła dla niego dobra przeworskie, które podarowała mu w 1802r. Henryk odziedziczył po księżnej jej pałac w Wiedniu oraz część zbiorów sztuki z Łańcuta. W 1818 r., po śmierci księżnej (1816 r.) Lubomirski przeniósł te zbiory do swego pałacu w Przeworsku. Z czasem wzbogacił je o własne nabytki. W 1823 r. zawarł z Józefem Maksymilianem Lubomirskim umowę o włączeniu swoich zbiorów do fundacji we Lwowie zwanej później Zakładem Narodowym im. Ossolińskich, z którego zostały one wyodrębnione pod nazwą Muzeum im. Książąt Lubomirskich. Od 1796 r. był kawalerem maltańskim, od 1817 r. członkiem Stanów Galicyjskich. Był żonaty z Teresą Czartoryską, miał trzy córki i syna Jerzego Henryka. Marmurowe popiersie Henryka Lubomirskiego wykonane zostało w 1818 r. przez wybitnego szwajcarskiego rzeźbiarza Josefa Marię Christena (1769-1838), tworzącego w stylu klasycystycznym. Przedstawia księcia jako dojrzałego mężczyznę. Jest jego idealizowanym i heroizowanym na wzór antyku wizerunkiem. Masywny, nagi tors portretowanego jest ścięty na kształt hermy. Modelunek popiersia jest gładki, linearny. Włosy tworzące zwartą masę skręconych na kształt ślimacznic pukli są kaligraficznie opracowane.

Popiersie znajduje się w zbiorach łańcuckiego zamku od 1948r. Przejęte zostało przez muzeum ze Składnicy Muzealnej w Przeworsku utworzonej w upaństwowionym w 1944 r. pałacu Lubomirskich, obejmującej tamtejsze zbiory sztuki.

Barbara Trojnar