Dyrektorzy

Henryk Lubomirski jako Bachus. Popiersie przedstawia małego Henryka Lubomirskiego (1777 - 1850), syna Józefa Lubomirskiego i Ludwiki z Sosnowskich. Od około 1783 r. wychowywała go jego ciotka księżna Izabela z Czartoryskich Lubomirska, wdowa po Stanisławie Lubomirskim spokrewnionym z ojcem Henryka, właścicielka zamku w Łańcucie. Jako dziecko towarzyszył on księżnie w jej podróżach po Europie. Na jej zlecenie był portretowany przez najwybitniejszych artystów epoki: w Rzymie przez Antonia Canovę i Angelikę Kauffman, w Paryżu przez Elizabeth Vigée-Lebrun. W 1799 r. Lubomirska kupiła dla niego dobra przeworskie. Miniaturowe popiersie Henryka Lubomirskiego z terakoty, pomalowane na zielono wykonane zostało przez nieznanego rzeźbiarza około 1785 r. Przedstawia małego księcia jako Bachusa, boga wina. Głowa dziecka zwrócona jest w trzech czwartych w prawo. Twarz jest szeroka w skroniach, o pełnych policzkach, z wystającym wąskim podbródkiem, lekko zadartym nosem, dużymi oczami i pełnymi ustami. Włosy ułożone są w gęste, wijące się pukle. Zdobi je wieniec z winorośli. Gałązka winorośli przełożona jest przez lewe ramię na piersi. Popiersie małego Henryka jako Bachusa to jeden z licznych portretów powstałych w dziecięcych latach księcia, utrwalających jego niezwykłą urodę, wyobrażających go pod różnymi postaciami mitologicznymi. Popiersie przejęte zostało w 1948 r. przez muzeum w Łańcucie ze składnicy muzealnej w Przeworsku utworzonej w upaństwowionym w 1944 r. pałacu Lubomirskich, obejmującej tamtejsze zbiory sztuki.

Barbara Trojnar