Dyrektorzy

Wizerunek Powszechny Polski y Litwy, 1772
Po czasach dynamicznego rozwoju do czasów Władysława IV Wazy, polska kartografia przeżywała wielki zastój, od poł. XVII w.,w zasadzie do końca istnienia Rzeczypospolitej końcem XVIII w. Wojny z Kozakami, Rosją, Szwecją i Turcją spowodowały wielki zastój w opracowywaniu m.in. kartografii. Brak solidnych map był odczuwalny podczas wyprawy z odsieczą pod Wiedeń Jana III Sobieskiego. Kolejną przyczyną braku dobrej kartografii była kontrreformacja, podczas której wygnano braci polskich z kraju. Wśród wygnanych było wielu znawców kartografii. Odrodzenie polskiej kartografii nastąpiło w połowie XVII w. W Rzeczypospolitej działali kartografowie europejskiej marki jak: Franciszek Florian Czaki, Józef Aleksander Jabłonowski, Karol de Perthées czy Giovanni Antonio Rizzi Zannoni, który jest autorem opisywanych map. Na 24 tablicach Zannoni umieścił mapę Rzeczypospolitej, Warszawę, Kurlandię oraz mapy poszczególnych ziem polskich. Na drugiej karcie zaprezentowano ogólny plan Warszawy i jej części po drugiej stronie Wisły, czyli Pragi. Na jej obrzeżach umieszczono rysunki najważniejszych pałaców arystokratycznych w mieście m.in. pałac Brühla, Branickicg, czy słynny pałac Saski. Zaznaczono słynne już wówczas Aleje Ujazdowskie oraz Aleje Jerozolimskie, a także Krakowskie Przedmieście. Mapy posiadają swoją wspólną obszerną legendę. Autor tych map uwzględnił i wyróżnił m.in. miasto obwarowane, fortece, poczty, karczmy, folwarki, wioski, żupy solne czy huty. Co ciekawe, symbole skrzyżowanych szabel zaznaczał miejsce historycznych bitew. Oczywiście, nie pominął rzek czy lasów. Co świadczy o postępie i wykorzystywanie nowoczesnych trendów w kartografii europejskiej. Całość tych map jest składana i przechowywana w tekturowym etui. Na odwrocie wszystkich tych map są widoczne exlibrisy Biblioteki Potockich z Łańcuta.