Tytuł: Pokój 50 II piętro (Sypialnia Czerwona)
Rodzaj obiektu: wnętrza
Słowa kluczowe: Lubomirscy; apartament; pokój; Zamek; II piętro
Czas powstania: 1629-1641 r. (konstrukcja ścian), gruntownie odnowiono w 1900 roku, kolejne przekształcenia 1931- 1933.
Architekci: nieznani
Artyści: tkanina- Rzemiosło Łódź (lata 60-te XX w.)
Sypialnia Czerwona w kształcie prostokąta znajduje się w amfiladzie pomieszczeń mieszkalnych na drugim piętrze skrzydła zachodniego Zamku. Pomieszczenie posiada alkowę na łóżko, a obok małą łazienkę zamykaną jednoskrzydłowymi drzwiami, górą przeszklonymi. Sypialnia posiada dwa kwadratowe okna zachodnie zamknięte łukiem odcinkowym. W oknach umieszczono płotek o wysokości 1/3 otworu i drewniane najprawdopodobniej wiedeńskie żaluzje. Dolną partię ścian pokrywa płycinowa, cokołowa boazeria, ponad którą rozpięto czerwony adamaszek z lat 60 XX wieku. Drzwi wejściowe (od południowego korytarzyka) i drzwi prowadzące do kolejnego pomieszczenia (Pokój 52) są jednoskrzydłowe, płycinowe. Sufit zdobiony jest sztukateryjną rozetą w typie rokokowo - regencyjnym. W pomieszczeniu znajduje się jeden z najstarszych na drugim piętrze szwedzki piec kaflowy. Dwukondygnacyjną uskokową bryłę pieca wieńczy dekoracyjny gzyms. W szerszej dolnej części umieszczone jest palenisko, a w górnej kanały cieplne obudowane są cieńszymi ściankami, co pozwalało na mniejsze zużycie opału przy zwiększeniu parametrów grzewczych. Zamykana drzwiczkami wnęka w górnej części pieca służyła do przechowania ciepłego posiłku.
Pokój ten na przełomie XVIII i XIX wieku należał do Apartamentu zajmowanego przez Henryka Lubomirskiego ( być może około 1807 znajdował się tutaj pokój dziecięcy wchodzący w skład Apartamentu Państwa Młodszych). W czasach Romana i Elżbiety Potockich w trakcie przebudowy zamku wnętrze przekształcono w osobne pomieszczenie. Wydzielono wówczas przylegającą do pokoju łazienkę i korytarzyk. Podczas ostatnich prac konserwatorskich odsłonięto nad gzymsem napisy „ dnia 22.01.1931 W. Rożek:, „07.04.1093” z nieczytelnym podpisem i ” w 1933”. Obecny wygląd pokoju został zaaranżowany po drugiej wojnie światowej przez pracowników Muzeum.
Podstawowa bibliografia:
• Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
• Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
• Potocka Elżbieta, , Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
• Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
• Kompleksowa Konserwacja wystroju wnętrz, Dokumentacja opisowa, 2014 – 2016, AC Konserwacja Zabytków.
Opracowanie: Przemysław Kucia
Nota popularyzatorska:
Nazwy historyczne: Apartamenty Henryka Lubomirskiego, "Pokoy N° 2" ?(1802), "N°2gi Przed pokoy" (1821), "Odział pierwszy A Apartamenty JWW Hrabstwa młodszych" (1854), "Sypialnia damska 12" (1929),
Nazwy inne: Sypialnia Czerwona
Czas powstania: 1629-1641 r. (konstrukcja ścian), gruntownie odnowiono w 1900 roku, kolejne przekształcenia 1931- 1933.
Architekci: nieznani
Artyści: tkanina- Rzemiosło Łódź (lata 60-te XX w.)
Sypialnia Czerwona w kształcie prostokąta znajduje się w amfiladzie pomieszczeń mieszkalnych na drugim piętrze skrzydła zachodniego Zamku. Pomieszczenie posiada alkowę na łóżko, a obok małą łazienkę zamykaną jednoskrzydłowymi drzwiami, górą przeszklonymi. Sypialnia posiada dwa kwadratowe okna zachodnie zamknięte łukiem odcinkowym. W oknach umieszczono płotek o wysokości 1/3 otworu i drewniane najprawdopodobniej wiedeńskie żaluzje. Dolną partię ścian pokrywa płycinowa, cokołowa boazeria, ponad którą rozpięto czerwony adamaszek z lat 60 XX wieku. Drzwi wejściowe (od południowego korytarzyka) i drzwi prowadzące do kolejnego pomieszczenia (Pokój 52) są jednoskrzydłowe, płycinowe. Sufit zdobiony jest sztukateryjną rozetą w typie rokokowo - regencyjnym. W pomieszczeniu znajduje się jeden z najstarszych na drugim piętrze szwedzki piec kaflowy. Dwukondygnacyjną uskokową bryłę pieca wieńczy dekoracyjny gzyms. W szerszej dolnej części umieszczone jest palenisko, a w górnej kanały cieplne obudowane są cieńszymi ściankami, co pozwalało na mniejsze zużycie opału przy zwiększeniu parametrów grzewczych. Zamykana drzwiczkami wnęka w górnej części pieca służyła do przechowania ciepłego posiłku.
Pokój ten na przełomie XVIII i XIX wieku należał do Apartamentu zajmowanego przez Henryka Lubomirskiego ( być może około 1807 znajdował się tutaj pokój dziecięcy wchodzący w skład Apartamentu Państwa Młodszych). W czasach Romana i Elżbiety Potockich w trakcie przebudowy zamku wnętrze przekształcono w osobne pomieszczenie. Wydzielono wówczas przylegającą do pokoju łazienkę i korytarzyk. Podczas ostatnich prac konserwatorskich odsłonięto nad gzymsem napisy „ dnia 22.01.1931 W. Rożek:, „07.04.1093” z nieczytelnym podpisem i ” w 1933”. Obecny wygląd pokoju został zaaranżowany po drugiej wojnie światowej przez pracowników Muzeum.
Podstawowa bibliografia:
• Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
• Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
• Potocka Elżbieta, , Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
• Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
• Kompleksowa Konserwacja wystroju wnętrz, Dokumentacja opisowa, 2014 – 2016, AC Konserwacja Zabytków.
Opracowanie: Przemysław Kucia
