Tytuł: Pokój Werandowy
Rodzaj obiektu: wnętrza
Słowa kluczowe: Potocki; Łańcut; wnętrza; Zamek; pokój
Czas powstania: 20.30. lata XIX w i lata 1890-1895.
Architekci: Amand Bauqué (1890-1895)
Wnętrze na planie wąskiego prostokąta pośrodku ściany zachodniej z wnęką zamkniętą łukiem koszowym i dwiema półkoliście zamkniętymi niszami w ścianie północnej, po obu stronach głównego wejście z Salonu Kolumnowego - dwuskrzydłowych przeszklonych drzwi. Naprzeciw, w ścianie południowej trzy półkoliście zamknięte duże okna, z których środkowe to porte-fenêtre - z wyjściem na taras. Drugie, przeszklone dwuskrzydłowe drzwi w ścianie wschodniej prowadzą do Gabinetu w Wieży. Ściany mają podziały z jońskimi pilastrami ujmującymi nisze i otwory okienne. Ściany i sufit w całości pokryte są drewnianymi, malowanymi na seledynowo kratami, podkreślającymi podziały architektoniczne i tworzącymi dekoracyjne wzory: kratownic – na ścianach w niszach i w narożach sufitu, pionowych listew na pilastrach, fryzu z motywem przecinających się kółek obiegającego wszystkie ściany,
i owalnej wielkiej rozety z motywami kampanul i meandra pośrodku sufitu. Stałe wyposażenie stanowią żardiniery ozdobione imitacją ceramicznych kafelków holenderskich ustawione we wnękach w ścianie północnej i pod oknami w ścianie południowej.
Pierwotnie w miejscu Pokoju Werandowego znajdowało się przeszklone, przykryte płaskim dachem wnętrze, zwane „Balkonem” z sufitem malowanym w obłoki oraz ze ścianami od Salonu Kolumnowego i od wieży południowo-wschodniej malowanymi w kwiaty (odsłoniętymi przy ostatniej konserwacji) - powstałe zapewne w dwudziestych
lub trzydziestych latach XIX wieku. Dopiero podczas wielkich prac remontowych
i modernizacyjnych przeprowadzonych przez III ordynata Romana Potockiego (1851-1915)
i jego żonę Elżbietę z Radziwiłłów przekształcony został w zamknięte efektowne wnętrze
o angielskim charakterze z bezpośrednim wyjściem na przylegający taras, z którego zejściem prowadzi do ogrodu.
Bibliografia:
Kossakowska- Szanajca Zofia, Majewska-Maszkowska Bożenna, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964, s. 218-219.
Omilanowska Małgorzata, Sito Jakub, Katalog zabytków sztuki w Polsce, seria nowa T.III, zeszyt 5, Warszawa 1994, s. 41.
Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, zwięzły opis dziejów i zbiorów, Lwów 1933, s.78-79.
Aldona Cholewianka-Kruszyńska
Nota popularyzatorska:
Nazwy historyczne: Balkon (XIX w.)
Nazwy inne: „oranżeria szklanna” (XIX w.), „salonik z trelażem”(k.XIX w)
Czas powstania: 20.30. lata XIX w i lata 1890-1895.
Architekci: Amand Bauqué (1890-1895)
Wnętrze na planie wąskiego prostokąta pośrodku ściany zachodniej z wnęką zamkniętą łukiem koszowym i dwiema półkoliście zamkniętymi niszami w ścianie północnej, po obu stronach głównego wejście z Salonu Kolumnowego - dwuskrzydłowych przeszklonych drzwi. Naprzeciw, w ścianie południowej trzy półkoliście zamknięte duże okna, z których środkowe to porte-fenêtre - z wyjściem na taras. Drugie, przeszklone dwuskrzydłowe drzwi w ścianie wschodniej prowadzą do Gabinetu w Wieży. Ściany mają podziały z jońskimi pilastrami ujmującymi nisze i otwory okienne. Ściany i sufit w całości pokryte są drewnianymi, malowanymi na seledynowo kratami, podkreślającymi podziały architektoniczne i tworzącymi dekoracyjne wzory: kratownic – na ścianach w niszach i w narożach sufitu, pionowych listew na pilastrach, fryzu z motywem przecinających się kółek obiegającego wszystkie ściany,
i owalnej wielkiej rozety z motywami kampanul i meandra pośrodku sufitu. Stałe wyposażenie stanowią żardiniery ozdobione imitacją ceramicznych kafelków holenderskich ustawione we wnękach w ścianie północnej i pod oknami w ścianie południowej.
Pierwotnie w miejscu Pokoju Werandowego znajdowało się przeszklone, przykryte płaskim dachem wnętrze, zwane „Balkonem” z sufitem malowanym w obłoki oraz ze ścianami od Salonu Kolumnowego i od wieży południowo-wschodniej malowanymi w kwiaty (odsłoniętymi przy ostatniej konserwacji) - powstałe zapewne w dwudziestych
lub trzydziestych latach XIX wieku. Dopiero podczas wielkich prac remontowych
i modernizacyjnych przeprowadzonych przez III ordynata Romana Potockiego (1851-1915)
i jego żonę Elżbietę z Radziwiłłów przekształcony został w zamknięte efektowne wnętrze
o angielskim charakterze z bezpośrednim wyjściem na przylegający taras, z którego zejściem prowadzi do ogrodu.
Bibliografia:
Kossakowska- Szanajca Zofia, Majewska-Maszkowska Bożenna, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964, s. 218-219.
Omilanowska Małgorzata, Sito Jakub, Katalog zabytków sztuki w Polsce, seria nowa T.III, zeszyt 5, Warszawa 1994, s. 41.
Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, zwięzły opis dziejów i zbiorów, Lwów 1933, s.78-79.
Aldona Cholewianka-Kruszyńska
