Rodzaj obiektu: wnętrza
Słowa kluczowe: historia miasta; Potocki; Łańcut; Zamek; wnętrza
Czas powstania: ok. 1903 r. podczas przebudowy oficyny bibliotecznej
Architekci: Amand Luis Bauqué, Albert Pio.
Artyści: n.n.
Do biblioteki od północy przylega klatka schodowa z osobnym wyjściem na zewnątrz przez drzwi w ścianie zachodniej. Dostawiono ją do pochodzącej z lat 90 XVIII w. oficyny bibliotecznej przy okazji jej przebudowy w 1903 r., projektowanej przez Amanda Luisa Bauqué i Alberta Pio. Na podwyższonym parterze urządzono nowy apartament dla Alfreda i Jerzego, kilkunastoletnich synów Romana i Elżbiety Potockich: „W roku 1903 [...] podwyższyło się dach nad biblioteką, a na parterze w dużej pustej Sali […] zrobiliśmy mieszkanie dla synów i ich guwernera.”
Schody stanowiły i nadal stanowią niezależną komunikację dla biblioteki i dawnego apartamentu młodych Potockich. Założone na planie prostokąta pomieszczenie jest nieco niższe i nieznacznie węższe w stosunku do starszego budynku oficyny. Ściany wnętrza pomalowano w imitację stylizowanego kamiennego boniowania ze zwornikami nad drzwiami. Jednobiegowe drewniane schody z tralkową balustradą, z pustą przestrzenią w środku zwaną „duszą”, w czterech biegach pną się od drzwi wejściowych na podwyższony parter i kontynuują bieg na piętro do Sali Bibliotecznej.
Od północy dobudówkę klatki schodowej zamyka ślepa zewnętrzna ściana, o której Elżbieta Potocka pisała: „Był projekt dobudowania tam kaplicy na wzór kościoła św. Stanisława na Via Quatro Fon naprzeciwko Kwirynału w Rzymie, któryby zakończyła to skrzydło, ale do wykonania tego projektu już nie przyszło i dlatego zostało do dziś dnia ostre zakończenie tej ostatniej ściany.”
Elżbieta z Radziwiłłów miała na myśli wybudowany na Kwirynale przy Via del Quirinale (niedaleko skrzyżowania z Via delle Quattro Fontane) kościół San Andrea (projektu Giovanni Berniniego) z kaplicą św. Stanisława Kostki, który zmarł w położonym niedaleko nowicjacie jezuickim. Nie należy tej świątyni mylić z rzymskim kościołem św. Stanisława Biskupa i Męczennika, znajdującym się po zachodniej stronie Piazza Venezia przy Via delle Botteghe Oscure.
Podstawowa bibliografia:
• Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
• Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
• Potocka Elżbieta, Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
• Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
Opracowanie:
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967
Nota popularyzatorska:
Nazwy inne: klatka schodowa przy Bibliotece
Czas powstania: ok. 1903 r. podczas przebudowy oficyny bibliotecznej
Architekci: Amand Luis Bauqué, Albert Pio.
Artyści: n.n.
Do biblioteki od północy przylega klatka schodowa z osobnym wyjściem na zewnątrz przez drzwi w ścianie zachodniej. Dostawiono ją do pochodzącej z lat 90 XVIII w. oficyny bibliotecznej przy okazji jej przebudowy w 1903 r., projektowanej przez Amanda Luisa Bauqué i Alberta Pio. Na podwyższonym parterze urządzono nowy apartament dla Alfreda i Jerzego, kilkunastoletnich synów Romana i Elżbiety Potockich: „W roku 1903 [...] podwyższyło się dach nad biblioteką, a na parterze w dużej pustej Sali […] zrobiliśmy mieszkanie dla synów i ich guwernera.”
Schody stanowiły i nadal stanowią niezależną komunikację dla biblioteki i dawnego apartamentu młodych Potockich. Założone na planie prostokąta pomieszczenie jest nieco niższe i nieznacznie węższe w stosunku do starszego budynku oficyny. Ściany wnętrza pomalowano w imitację stylizowanego kamiennego boniowania ze zwornikami nad drzwiami. Jednobiegowe drewniane schody z tralkową balustradą, z pustą przestrzenią w środku zwaną „duszą”, w czterech biegach pną się od drzwi wejściowych na podwyższony parter i kontynuują bieg na piętro do Sali Bibliotecznej.
Od północy dobudówkę klatki schodowej zamyka ślepa zewnętrzna ściana, o której Elżbieta Potocka pisała: „Był projekt dobudowania tam kaplicy na wzór kościoła św. Stanisława na Via Quatro Fon naprzeciwko Kwirynału w Rzymie, któryby zakończyła to skrzydło, ale do wykonania tego projektu już nie przyszło i dlatego zostało do dziś dnia ostre zakończenie tej ostatniej ściany.”
Elżbieta z Radziwiłłów miała na myśli wybudowany na Kwirynale przy Via del Quirinale (niedaleko skrzyżowania z Via delle Quattro Fontane) kościół San Andrea (projektu Giovanni Berniniego) z kaplicą św. Stanisława Kostki, który zmarł w położonym niedaleko nowicjacie jezuickim. Nie należy tej świątyni mylić z rzymskim kościołem św. Stanisława Biskupa i Męczennika, znajdującym się po zachodniej stronie Piazza Venezia przy Via delle Botteghe Oscure.
Podstawowa bibliografia:
• Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
• Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
• Potocka Elżbieta, Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
• Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
Opracowanie:
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967
