Dyrektorzy

Pocztówka wydana ok. 1915 r. Przedstawia Galerię Rzeźb utworzoną po 1791 r., prawdopodobnie wg projektu Thomasa de Thomona. Wnętrze powstało z inicjatywy księżnej Izabelli z Czartoryskich Lubomirskiej. Było ono odzwierciedleniem panującej powszechnie mody, zrodzonej z wielkich zainteresowań kulturą antyku. Źródłem, dla którego w 2. poł. XVIII w., zaczęto pasjonować się antykiem, było odkrycie starożytnych miast w Herculanum i Pompei. W okresie Oświecenia największym polskim znawcą, miłośnikiem i kolekcjonerem sztuki antycznej był zięć księżnej, Stanisław Kostka Potocki. Podczas wielu podróży po Włoszech prowadził on wykopaliska i studia nad kulturą starożytności. To za jego radą Izabella Lubomirska w czasie pobytu w Italii zakupywała dzieła antyczne oraz ich kopie. W ten sposób, w południowym skrzydle zamku, powstał zbiór sztuki antycznej, w skład którego weszły rzeźby, fragmenty architektoniczne oraz naczynia ceramiczne. Ustawione były one wzdłuż ścian, które wraz z sufitem ozdobiono pod koniec XVIII w. polichromią iluzjonistyczną, przedstawiającą rodzaj ruin antycznych. Sufit miał naśladować altanę porośniętą winną latoroślą. Dodatkowo w ściany wmurowano fragmenty lapidaryjne jak np. płaskorzeźby, napisy czy mozaiki z pejzażami i martwymi naturami. Całemu wnętrzu nadano charakter romantyczny, pozwalający na głębsze zrozumienie starożytności.

Joanna Kluz