Dyrektorzy

Kinkiet jest to lampa albo świecznik najczęściej naścienna (do zawieszania na ścianie), często z lustrem ze szkła lub metalu odbijającym światło. Początkowo kinkiety były stojącymi lampami powszechnie stosowanymi do czasu wprowadzenia lamp naftowych. Ich cechą charakterystyczną było umieszczenie palnika obok zbiornika na olej, a nie nad nim. W latach 80 – tych  XVIII wieku wprowadzono kinkiety wiszące, które szybko stały się powszechnym elementem dekoracyjnym wnętrz. Omawiane kinkiety są jednoświecowe, w stylu neorokokowym, pochodzą z końca XIX wieku. Zostały zelektryfikowane (przystosowane do prądu elektrycznego, podczas przebudowy Łańcuta z czasów III ordynata Romana Potockiego i jego małżonki) na przełomie XIX/XX wieku. Kinkiety wykonane są z brązu złoconego, a zamiast świecy źródłem światła jest żarówka umieszczona w płomienistym kloszu ze szkła matowego. Trzon kinkietu jest zdobiony liśćmi akantu i kielichem kwiatu, w którym znajduje się postać putta grającego na trąbce. Ramię wygięte spiralnie w kształcie gałązki z drobnymi listkami zakończone kloszem skrywającym żarówkę, ramię jest ruchome. W żarówkach światło jest emitowane przez rozgrzany żarnik wolframowy. Kinkiet (zelektryfikowany) jest jednym z kompletu dwóch identycznych  w zbiorach muzeum.

Przemysław Kucia