Dyrektorzy

Nagrzbietnik od uprzęży węgierskiej  Austria, k. XIX wieku.

Pośród uprzęży należącej jeszcze do szorowni III ordynata znalazła się, wyjazdowa, szorowa, pięciokonna uprząż węgierska. Od tej uprzęży zachowały się jedynie nagrzbietniki. Opisywany nagrzbietnik z upinaczem podogonia i pauszem i szelkami natylnika, uszyty jest z czarnej lakierowanej skóry, okucia wykonane ma z żółtego metalu. Delikatny nagrzbietniki na cienkiej poduszce z dwoma kluczami, po bokach których hrabiowskie koronki i dwa stylizowane typowe dla stylowej, węgierskiej uprzęży grzebieniami. Innym także charakterystycznym dla tej uprzęży elementem jest ażurowa, płaska szalanka dopięta do natylnika, oraz wykończenie brzegów elementów skórzanych i metalowych koluch, kluczy, grzebieni oraz klamer płaskimi, ażurowymi zaokrąglonymi ząbkami. Uprząż węgierska wraz z innymi uprzężami łańcuckimi była ewakuowana w 1944 roku do Wiednia przez uciekającego przed Armią Czerwoną ordynata Alfreda Antoniego Potockiego. W roku 1959 została podarowana do Muzeum–Zamek przez wdowę po nim Izydorę z Jodko- Narkiewiczów Potocką. Do Łańcuta powróciła zdekompletowana.

Aldona Cholewianka-Kruszyńska