Dyrektorzy

Koczobryk to podróżny pojazd z przełomu XIX i XX w. z kolekcji blisko 100 pojazdów konnych, zgromadzonej przez muzeum w Łańcucie i wciąż otwartej. Należą do niej pojazdy zaprzęgowe od galowych do wiejskich, od osiemnasto - do dwudziestowiecznych. Pochodzą one przede wszystkim z zakupów muzealnych; tylko nieliczne zostały podarowane. W większości przeszły, należąc już do kolekcji muzealnej, generalną konserwację lub remonty. Koczobryk, który muzeum zakupiło w 1994 roku przeszedł generalny remont w warsztacie powoźniczym Bogajewiczów w Pniewach. Koczobryk jest rodzajem eleganckiej, wygodnej, luksusowej resorowanej niedużej podróżnej bryki z budą. Ma nadwozie drewniane, skrzyniowe, z dwuosobowym siedzeniem głównym z pełnymi drewnianymi, tapicerowanymi bocznymi i tylnym oparciem ze składaną nad nim na szprynglach skórzaną budą oraz z dodatkową rozkładaną ławeczką dla jednej młodej osoby lub dziecka, tyłem do kierunku jazdy i z przodu z dwuosobowym kozłem. Skrzynia nadwozia jest płaska, z pozornym podjazdem w partii kozła, z niskimi ściankami przy siedzeniu głównym, z nałożonymi listwami na krawędziach i pionowymi dzielącymi partie siedzenia głównego, ścianek bocznych i kozła. Kozioł jest skrzyniowy z płaskim materacykiem, po bokach z uchwytami na latarnie i korbą (z prawej strony) ręcznego korbowo- klockowego hamulca. Fordekiel, czyli przedni błotnik, jest prosty, boczne wachlarze gięte, pośrodku przerwane, połączone żelaznym, na wysięgniku stopniem. Części drewniane i metalowe ma lakierowane. Do koczobryku, który należy wiązać z Rosją, stosowano zaprzęg jednokonny z dugą. Powożony był z kozła przez stangreta i był pojazdem służącym do podróży.

Aldona Cholewianka-Kruszyńska