Informacje
Godziny otwarcia
poniedziałek
10.00-13.00
wtorek-niedziela
11.00-18.00
Kontakt
Telefon
(17) 749 38 62
Email
wycieczki@zamek-lancut.pl
Lokalizacja
ul. Zamkowa 1, 37-100 Łańcut
Materiały i artykuły
WIRTUALNE ZBIORY

Dyrektorzy

WIRTUALNE ZBIORY
;

PRZESZUKAJ ZBIORY
 
 
Nazwa obiektu: Balsaminka
Tytuł: Balsaminka
Rodzaj obiektu: judaika
Wytworzenie obiektu - osoba / autor: Kelmer, Jankiel
Datowanie opisowe: XIX wiek
Wytworzenie obiektu - miejsce: Warszawa (Europa, Polska)
Technika: formowanie > tłoczenie; metalurgiczne > odlew
Tworzywo: przetworzony > metal > srebro
Wymiar - szerokość: 6.5 cm
Wymiar - wysokość: 27.5 cm
Słowa kluczowe: dom mieszczański; mieszczanie; Łańcut; kultura żydowska; Żydzi
Nabycie - sposób: zakup
Nota popularyzatorska:

Balsaminka typu wieżyczkowego, wyprodukowana w l. 70. XVIII w. w warszawskim warsztacie Jankiela Kelmera. Jest to ozdobny pojemnik na wonności, używany zarówno w domu, jak i w synagodze. Po włożeniu do środka ziół lub korzeni, odmawiano nad nimi błogosławieństwo, a następnie wdychano ich zapach. Czyniono to na zakończenie szabatu, podczas ceremonii hawdali, czyli uroczystości symbolicznego oddzielenia czasu świętego (a więc szabatu, w skróconej formie również świąt) od czasu powszedniego, nieświątecznego. Prowadzący ceremonię hawdali brał prawą dłonią balsaminkę i wypowiadał nad nią błogosławieństwo, następnie wąchał aromaty i podawał innym do powąchania. Obyczaj ten nawiązywał do odległej przeszłości, kiedy to w Pierwszym Przybytku, a potem w Świątyni Jerozolimskiej, składano (obok ofiar pokarmowych ze zwierząt) ofiarę kadzidlaną. Kadzidło mogło być spalane tylko w Świątyni i tylko przez kapłanów. Po zburzeniu Świątyni przez Rzymian w 70 r. n.e., porzucono kult ofiarny. W czasach diaspory zastąpiono go modlitwą i obrzędami nawiązującymi do pewnych jego elementów. Według tradycyjnej interpretacji, zapach ziół był dla Żyda rekompensatą za utratę dodatkowej duszy, która towarzyszyła mu w czasie szabatu, a ponadto miał go umacniać i pokrzepiać przed trudami nadchodzących dni powszednich. Pierwsze wzmianki o balsaminkach pochodzą z XII w. Częścią składową ich hebrajskiej nazwy jest słowo „mirt”, bowiem ta właśnie roślina w dawnych wiekach była używana jako hawdalowa wonność. Polska nazwa balsaminki, być może, ma swoje źródło w modlitwach, odmawianych w święto Szawuot, w których Tora przyrównywana jest do balsamu. Balsaminki wykonywano przeważnie ze srebra, plateru, czasem z drewna. Miewały zróżnicowane kształty. Najbardziej popularną była forma wieżyczkowa. Wykonywano je też w formie drzewa i owoców Drzewa Życia, ryb, domów czy zabawek. Występowały także balsaminki podróżne, najczęściej w kształcie gruszki, orzecha lub żołędzia. Techniką jubilerską stosowaną przy ich wyrobie był głównie filigran.

Joanna Kluz


wwwmuzeach
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług oraz w celach analitycznych i marketingowych. Możesz określić warunki przechowywania i dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce lub zaakceptować wszystkie pliki cookies. Aby uzyskać więcej informacji, zapoznaj się z naszą "Polityką prywatności"
Akceptuję