Dyrektorzy

Każdy cech rzemieślniczy miał w swoim posiadaniu symboliczny przedmiot zwany „cechą”. Mogło to być miniaturowe szewskie kopyto, czółenko tkackie bądź jak w przypadku łańcuckiego cechu krawieckiego metalowa tarcza z wytłoczonymi na niej atrybutami tegoż zawodu. Cecha służyła do zwoływania zebrań, które zwykle odbywały się co dwa tygodnie, grupując wszystkich mistrzów danej profesji. Podczas zebrań rozstrzygano bieżące sprawy związane z zakupem surowca, omawiano wysokość cen, politykę zaspokojenia potrzeb miejscowego rynku itd. Obowiązywała zasada zachowania w tajemnicy problemów poruszanych na tych naradach. Z samą cechą związany był również zwyczaj tzw. jej podawania każdemu wstępującemu do stowarzyszenia mistrzowi. Czyniono to w uroczysty sposób po tym jak dopełnił on wszelkich zwyczajowych powinności. Cecha wracała potem do cechmistrza, by nadal służyć jako znak zwoływania zebrań. Ponadto cechmistrz w razie potrzeby wysyłał cechę z ustną lub wypisaną na przywiązanym do niej kartoniku informacją zawiadamiającą o konkretnym wydarzeniu. Przedmiot podawany od jednego do drugiego mistrza według ustalonej trasy wracał następnie do cechmistrza. Łańcucka cecha pochodzi z 1850 r. i służyła miejscowym krawcom prawdopodobnie do ok. 1950 r. Umieszczone, przy wieńczącym ją łańcuszku, kółeczko służyło do zawieszania na nim wspomnianego kartonika z wiadomością pisemną.
Joanna Kluz