Dyrektorzy

To jedna z najstarszych zachowanych butelek z łańcuckiego browaru, na brzuścu, której widnieje napis browar parowy. Najstarsze wzmianki dotyczące tego zakładu piwowarskiego sięgają XVI w., potwierdzając, że zlokalizowany był on w miejscu, w którym przetrwał do wieku XX. Pierwotnie zakład był własnością mieszczan. W wykazie podatników z 1777 r. wymieniony został jako browar skarbowy co wskazuje, że należał już wówczas do właścicieli miasta, czyli Lubomirskich. Następnie stał się własnością Potockich, za czasów których przeszedł liczne przemiany. Główny budynek browaru, który w swym zasadniczym kształcie przetrwał do 2. połowy XX w., został wzniesiony za I ordynata hr. Alfreda Potockiego. Wybudowany w latach 1834-1836 wg projektu L. Bogochwalskiego przetrwał bez żadnych modernizacji do 1907 r., kiedy to sprowadzono i zainstalowano w nim nowy kocioł warzelny i kadź zacierno-filtracyjną. Magazyn gorzałczany zaadaptowano wówczas na lodownię, zaś słodownia pozostała bez zmian. Również w części dawnego budynku browaru usytuowano magazyn gorzałczany oraz pomieszczenie mieszkalne dla pisarza propinacji. Ponadto zakupiono i zamontowano kocioł parowy, rozbudowano piwnicę leżakową. Administracja browaru pozostawała w Dyrekcji Ordynacji, łącznikiem pomiędzy browarem a ordynacją był tzw. „kontroler”, zaś technicznym kierownikiem browaru – piwowar. W 1926 r. zakupiono i zainstalowano maszynę parową do napędu generatora elektrycznego, co stworzyło warunki do zainstalowania oświetlenia elektrycznego. Rok później zakupiono miedziany kocioł warzelny z ogrzewaniem płaszczowym. W 1929 r. Alfred Potocki zakupił na potrzeby zakładu samochód ciężarowy, a już w roku 1939 było ich 5. W czasie II wojny światowej miejscowy browar nie doznał żadnych zniszczeń. W okresie okupacji nominalnie należał do Ordynacji Łańcuckiej. Zlikwidowany został w 2001 r.

Joanna Kluz