Dyrektorzy

Zwyczaj picia herbaty przynieśli do Polski Rosjanie w czasie Królestwa Polskiego. Zanim ten aromatyczny napój stał się nieodzownym elementem spotkań towarzyskich, przez pewien czas uchodził za środek leczniczy, który można było nabyć w aptekach. W domu mieszczańskim herbatę pito zazwyczaj późnym popołudniem, bądź wieczorem, często prowadząc przy niej długie rozmowy. Do czasów I wojny światowej zwykle parzono ją w samowarze, a następnie w czajniku podgrzewanym na kuchennej płycie. Najlepsza herbata pochodziła z Chin, gdzie zaczęto ją pić w 50 r. p.n.e. Niestety sprowadzana z Chin była droga i przez to często fałszowana, poprzez dodawanie do niej liści najróżniejszych drzew, barwionych grafitem. Aby ułatwić dostęp do herbaty, zakładano firmy trudniące się jej rozprowadzaniem. Jedną z nich była warszawska spółka akcyjna E.W.I.G., która z czasem weszła w skład Zrzeszenia Importerów Kawy i Herbaty. Nazwa tej firmy widnieje na opisywanej puszce wśród kolorowych orientalnych motywów. Co ciekawe w jednym z numerów Gazety Urzędowej Powiatu Siedleckiego z 1919 r. zamieszczone zostało ogłoszenie: „Żądajcie we wszystkich większych i mniejszych sklepach kolonjalnych herbaty pakowanej, firmy „E.W.I.G. Pierwszego Warszawskiego Importowego Towarzystwa” złynnej ze swego aromatu i smaku. Herbata „E.W.I.G.” jest ogólnie znana z dobroci, gatunku i taniości, gdyż zawartość odpowiada podanej wadze na każdej paczce netto wagi. Za pełność wagi odpowiada firma „E.W.I.G.” Tak wyśmienitej herbaty nie mogło zabraknąć również w domach łańcuckich mieszczan.

Joanna Kluz