Dyrektorzy

Przywołuje pamięć o najbardziej zasłużonych mieszkańcach Łańcuta i ich wieloletniej pracy na rzecz miasta. Biurko, o nieznanej dziś proweniencji, z pewnością należało do któregoś z zamożnych mieszczan. Łańcut, choć mały, posiadał wyjątkowo liczną inteligencję oraz dużą grupę pracowników państwowych, łącznie 30% mieszkańców. Do tych ostatnich zaliczali się pracujący na poczcie, kolei, w sądownictwie, w urzędzie państwowym (starostwie) i miejskim. Sporą grupę stanowili też tzw. oficjaliści, czyli urzędnicy prywatni zatrudnieni przez A. Potockiego. Inteligencję zasilili również nauczyciele, lekarze, prawnicy, a od 1921 r. oficerowie stacjonującego tu 10 Pułku Strzelców Konnych. Społeczność łańcucka, w porównaniu do innych tej wielkości miejscowości, była bardzo różnorodna i mocna intelektualnie. Na przestrzeni lat, poprzez swą pracę zawodową oraz społeczne zaangażowanie w bieżące sprawy miasta, przyczyniła się do jego gospodarczego oraz kulturalno-oświatowego rozwoju. Realizując swe zawodowe powinności, nierzadko włączając się w prace Rady Miasta uczyniła z Łańcuta ośrodek o dobrze rozwiniętej edukacji, bogatym w działalność sprawnie prosperujących instytucji, zakładów czy organizacji społecznych. Ożywieniu gospodarczemu i kulturalnemu bez wątpienia sprzyjało uzyskanie przez Galicję autonomii w 1867 r. Dała ona początek wielu znaczącym przemianom, możliwym dzięki determinacji i pracy tutejszej inteligencji. Ta dobrze sytuowana grupa społeczna zamieszkiwała zwykle w zachowanych po dzień dzisiejszy piętrowych kamienicach bądź położonych w ogrodach willach. Nieodzowną częścią tych mieszkań był zarówno salon jak i gabinet wyposażony we wszelkie niezbędne do pracy pomoce. Tak jak w każdym niemal salonie znajdował się instrument muzyczny, tak w każdym gabinecie stało biurko, a na nim przedmioty towarzyszące codziennemu wypełnianiu obowiązków, a więc kałamarz, piór, bibularz czy przycisk do papieru.

Joanna Kluz